Kurek Wincenty

płk. Kurek Wincenty, 1895/123/III, D-ca 5WBP, Poległ 17.V.44 na polu chwały w walkach pod m. Cassino (Włochy) i dnia 20.V.44 - został pogrzebany na cmentarzu woj. 5KDP w AQVAFUNDATA - Dz.II, Rz.A, grób 1. Rozk. 13 B.S. Nr 85/44.

Źródło: https://www.ipsb.nina.gov.pl/a/biografia/wincenty-kurek

Kurek Wincenty (1895–1944), pułkownik piechoty. Ur. 4 I w Budach Łańcuckich (pow. Łańcut), syn Sebastiana i Marianny z Wojtynów. Szkołę średnią ukończył w r. 1914 w Jarosławiu. Od września t. r. do lipca 1916 r. służył w 34 p. obrony krajowej armii austriackiej. W okresie tym ukończył Szkołę Oficerów Zapasowych. Od września 1915 r. przebywał na froncie. W lipcu 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej, z której wrócił do kraju w listopadzie 1918 r. i zaraz rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w 14 p. piechoty. Od lutego 1919 r. do końca wojny polsko-radzieckiej przebywał na froncie jako dowódca plutonu, a następnie kompanii. W r. 1919 uzyskał stopień podporucznika, a w 1920 – porucznika. W r. 1921 był na 3-miesięcznym kursie informacyjnym w Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego (DOG) Łódź. Służył krótki okres czasu w 20 p. piechoty, a następnie przez wiele lat w 3 p. strzelców podhalańskich jako dowódca batalionu. W r. 1930 awansował do stopnia majora, a w 1934 podpułkownika. T. r. został przeniesiony do 30 p. strzelców kaniowskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W r. 1935 odbył 4-miesięczne przeszkolenie w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie.

W sierpniu 1939 r. został dowódcą 28 p. strzelców kaniowskich i z nim wyruszył na front. Pułk wchodzący w skład 10 dyw. piechoty stoczył ciężkie wałki nad Wartą, a następnie na Lubelszczyźnie w rejonie Bończy, Suchowoli i Krasnobrodu (20–25 IX). Pod Krasnobrodem K. został ranny i dostał się do niewoli niemieckiej. Z początkiem 1940 r. zbiegł z niewoli i przez Węgry dostał się do Francji. Po upadku Francji przedostał się do Anglii, gdzie przez 2 lata szkolił w Szkocji żołnierzy polskich. Następnie powołany został do Iraku na komendanta Centrum Wyszkolenia Armii. W r. 1943 został dowódcą 5 wileńskiej brygady piechoty. Z brygadą tą wyruszył na front do Włoch, gdzie w walkach o Monte Cassino zginął 17 V 1944 r. Był żonaty z Stefanią (nazwisko nie znane), z którą miał syna Mieczysława (ur. 1923).

K. był odznaczony: Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi, medalami polskimi i zagranicznymi.

Roczniki Oficerskie, 1923, 1924, 1928, 1932; Działania 2 Korpusu we Włoszech, Pod red. S. Biegańskiego, L. 1963; Głowacki L., Sikorski A., Kampania wrześniowa na Lubelszczyźnie, L. 1966; Iwanowski W., Bitwa o Monte Cassino, „Wojsk. Przegl. Hist.” T. 3: 1958 z. 4 s. 111, 132; – K. W., Końcowe walki 28 pułku strzelców kaniowskich w kampanii wrześniowej, „Bellona” 1942 z. 9; Wańkowicz M., Bitwa o Monte Cassino, Rzym 1945–6 I–II (fot. s. 142); – „Dzien. Pol.” 1947 nr 132; „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1944 nr 129; „Sitwa 5 Wileńskiej Brygady Żubrów”, Rzym 1944 z. 2; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne K-a t. 274.

Mieczysław Cieplewicz