Krezymon Franciszek

Zdjęcie i życiorys swojego Dziadka podesłał Pan Andrzej Niestoruk

KREZYMON Franciszek s. Andrzeja i Katarzyny
Urodził się 13 lipca 1899 roku w Linowcu powiat Lubawa.
Po ukończeniu 18 roku życia, został powołany 19 lipca 1917 roku do armii niemieckiej, gdzie służył na froncie zachodnim w 370 pułku piechoty 10 Dywizji Zapasowej, 43 Zapasowej Brygady Piechoty, jako strzelec ciężkiego karabinu maszynowego. Wziął udział w dwóch ważniejszych bitwach końca Wielkiej Wojny - pod Cambrai oraz bitwie nad rzeką Sambre (początek listopada 1918 roku). Za męstwo został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy. Mimo, że podczas I wojny światowej Niemcy nadali ponad 5 mln tych Krzyży, to jednak wszystkie one były starannie weryfikowane, szczególnie gdy dotyczyło to Polaków.
20 grudnia 1918 roku został zwolniony ze służby w armii niemieckiej i powrócił do rodzinnego domu.
Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zgłosił na się na ochotnika 07 lutego 1920 roku do Wojska Polskiego. 21 lutego 1920 roku został przydzielony do 63 (Toruńskiego) pułku piechoty, z którym to pułkiem przebył cały szlak bojowy od bitwy pod Jełaniem (08.05.1920) do zdobycia pod koniec września 1920 roku miejscowości Horodec, Antopol oraz Drohiczyn. 19 listopada pułk zostaje odesłany do rodzinnego Torunia.
Za udział w walkach na Ukrainie został odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po wojnie został zdemobilizowany w dniu 17 sierpnia 1921 roku.
Następny rozdział życia rozpoczął się 15 października 1923 roku po podjęciu pracy w Policji Państwowej w Wilnie.
W dniach od 15 maja do 10 lipca 1925 roku ukończył 6 tygodniową szkołę dla posterunkowych policji.
1 grudnia 1925 roku został mianowany posterunkowym, a 1 kwietnia 1939 roku starszym posterunkowym Policji Państwowej.
Dnia 16 lutego 1927 roku zawarł związek małżeński ze Stefanią Michańczyk z która miał dwie córki Irenę i Halinę.
We wrześniu 1939 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego, a po wkroczeniu wojsk sowieckich 17 września wraz z całym oddziałem przekroczył granice polsko-litewską, gdzie został internowany.
W 1940 roku, po aneksji Litwy przez ZSRR został uwięziony najpierw w Kozielsku (opróżnionym wcześniej z polskich oficerów), później w Suzdalu, a następnie wywieziony na północ Rosji do budowy lotnisk. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i po podpisaniu układu Sikorski-Majski wraz z kolegami zostali zaczątkiem Armii Polskiej na Wschodzie, a później II Korpusu WP gen. Andersa.
Z Armią Polską na Wschodzie i później II Korpusem, przeszedł cały szlak od Tatiszczewa k. Saratowa, poprzez Iran, Irak, Palestynę, Egipt, Włochy do Anglii początkowo w 13 pułku piechoty „Rysie” a po jego rozformowaniu - w 13 Wileńskim Batalionie Strzelców („Rysiów”) 5 Kresowej Dywizji Piechoty.
Brał udział we wszystkich walkach II Korpusu we Włoszech (od Monte Cassino do Bolonii), gdzie dosłużył się stopnia sierżanta.
W 1946 roku wraz z całym II Korpusem trafił do Anglii, osobiście do obozu w miejscowości Fowlmere koło Cambrigde, gdzie zapisał się do Polskiego Korpusu Rozmieszczenia i Przysposobienia (Polish Resettlement Corps). W obozie tym przebywało także jeszcze około 800 żołnierzy polskich.
Zima z 1946 na 1947 rok należała w całej europie zachodniej, a w szczególności w Anglii do wyjątkowo śnieżnych i mroźnych, co przy silnie wyniszczonych wojną organizmach i spartańskich warunków życia przyczyniło się do zgonów wielu żołnierzy. W połowie lutego 1947 roku poczuł się źle i został przewieziony do 6 Polskiego Szpitala Wojskowego w miejscowości Dudington, gdzie dnia 20 lutego 1947 roku zmarł na wylew krwi do mózgu.
Został pochowany na cmentarzu w miejscowości St. Neots koło Cambrigde, gdzie znajdują się groby kilkudziesięciu polskich żołnierzy i żołnierek.